Γράφουν οι:
Αγορίτσα Γκουμότσιου-Γιώργος Γκουμότσιος-Ευτυχία Ξυγιντζή-Σπύρος Ξυγιντζής
Πρόσφατα διδαχτήκαμε στο μάθημα της Λογοτεχνίας ένα κείμενο-επιστολή του αρχηγού
μιας ινδιάνικης φυλής προς τους Λευκούς.
Ήταν για μας μια δυσάρεστη έκπληξη η
ματιά ενός απλού, φυσικού ανθρώπου από το αγνό παρελθόν στον σύγχρονο κόσμο μας, για τον οποίο
νιώθουμε τόσο περήφανοι! Υποστήριζε, λοιπόν, ότι οι άνθρωποι της φυλής του ήταν
πολύ δεμένοι με τα ζώα, τα θεωρούσαν αδέρφια τους, αφού ζούσαν και συνυπήρχαν
αρμονικά μαζί τους. Απορεί με την στάση των λευκών που ζουν στις πόλεις
μακριά από τα ζώα, τον καθαρό αέρα και το περιβάλλον κατηγορώντας τους για
απληστία και βιαιότητα απέναντι στη φύση.
Στις μέρες μας, δυστυχώς, οι άνθρωποι
κακομεταχειρίζονται και βασανίζουν τα ζώα, τα υποχρεώνουν να χορεύουν και να διασκεδάζουν το κοινό. Τα
ζώα δεν είναι πια φίλοι, αδέρφια του σύγχρονου ανθρώπου αλλά σκλάβοι του. Όσοι
πάνε να παρακολουθήσουν αυτές τις θλιβερές
παραστάσεις πόνου και εκμετάλλευσης, δεν έχουν συνείδηση αυτού του εγκλήματος και με αυτόν
τον τρόπο γίνονται συνένοχοι.
Με αφορμή, λοιπόν, τα λόγια του σοφού Ινδιάνου,
θέλουμε να τονίσουμε την αξία των ζώων τα οποία από παλιά μέχρι σήμερα αποτελούν κομμάτι της
ζωής των ανθρώπων, αναπόσπαστο κρίκο της βιολογικής αλυσίδας στην οποία ανήκουν
και οι ίδιοι. Τα ζώα είναι οι μόνοι πιστοί φίλοι μας σήμερα, αφού κανένας δεν
ενδιαφέρεται πλέον για τον συνάνθρωπο αλλά μόνο για τον εαυτό του. Αυτό
συμβαίνει, επειδή οι άνθρωποι φοβούνται την απόρριψη και την αδιαφορία από
τον έξω κόσμο. Τα ζώα όμως είναι τα μόνα που μπορούν να μας ακούσουν, να μας αγαπήσουν, να αφοσιωθούν
σε μας χωρίς να μας κρίνουν, και το
σπουδαιότερο, χωρίς να ζητήσουν ποτέ ανταλλάγματα. Η προσφορά τους στον άνθρωπο
είναι πάντα άδολη, χωρίς υποκρισία, κακία και ιδιοτέλεια. Πώς μπορούμε, λοιπόν,
να μην τα θεωρούμε αδέρφια μας;
|
